Οι άνθρωποι π' αποκοιμούνται στα τρένα, τα λεωφορεία ή αλλού, όταν δεν είναι επιστέγασμα εξαθλίωσης (*) μα τίμιας κούρασης, είναι μικρές διαρροές ανθρωπινότητας σ' έναν κόσμο κατα τ' άλλα αδιάφορα παγερό, σχεδόν πεθαμένο. Σαν τις παρέες των εφήβων που γελούν κι αναμειγνύονται αυθόρμητα ή τα πλεγμένα χέρια των ανθρώπων που αγαπιούνται, περιγελούν τις επιφάσεις καθωσπρέπειας και φανερώνονται με την καθαρή γύμνια ενός μωρού. Αφήνονται στη χρεία τους, δεν υπερασπίζονται τον καθρέφτη, ομολογούν περίτρανα ότι δεν είναι παντοδύναμοι. Τα παραδωμένα τους πρόσωπα, έτσι όπως αφέθηκαν ακούσια να μη μετέχουν πλέον στη γελοιότητα του περιβάλλοντος, γεμίζουν την καρδιά μ' εκείνη την πρωτόγονη χαρά της απόδρασης από μια φυλακή -εν προκειμένω της νοσηρής πραγματικότητας. Οι άνθρωποι π' αποκοιμούνται στα τρένα ή αλλού δεν θα μπορούσαν να πιστέψουν, αν τους εξηγούσα, πόσο ομορφαίνουν τη ζωή και τις διαδρομές μας, όχι γιατί 'ναι σε κάποιο βαθμό αστείοι ή ευάλωτοι, μα περισσότερο γιατί μας ψιθυρίζουν γητέματα λησμονημένων μάγων, γαληνεύοντας τα πάθη που μέχρι εκείνη τη στιγμή ροκάνιζαν τον εσωτερικό μας κόσμο. Γιατί μας θυμίζουν πως ακόμα και μες στην τρέλα ενός καθημερινού πολέμου, υπάρχουν ακόμη πράγματα να σεβαστούμε.
(*) Ξαναδιαβάζοντας φοβάμαι μήπως η διατύπωση αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: η εξαθλίωση σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάται ως μη-ανθρώπινη ή ζωώδης, απλά αφήνεται στο περιθώριο γι' άλλη συζήτηση. Τα συναισθήματα που προκαλεί ένας άνθρωπος παρατημένος απ' όλους (ενν. όλους εμάς), όπως ένας «βρωμύλος» άστεγος, ένας ναρκωμανής «χτικιάρης», δε γαληνεύουν φυσικά την ψυχή μ' αντίθετα τη συνταράσσουν και τη μαστιγώνουν. Εδώ όμως δεν επιθυμώ να μιλήσω γι' αυτά τα συναισθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου