Αυτή η μικρή απολογία δεν ξέρω αν είναι για μένα ή για εκείνη. Ίσως για κανένα. Ίσως μόνο για χάρη της αγάπης. Ή εξαιτίας της. Ίσως για χάρη μιας υπόσχεσης που άντεξε και αντέχει στο χρόνο, έστω κι αν δεν άντεξαν οι μετέχοντες σε αυτήν. Ίσως για τις έντεκα πυκνογραμμένες σελίδες που δε χώρεσαν παρά ελάχιστες σταγόνες απ' τους κατακλυσμούς, στους οποίους παράδερνε τότε η σκέψη μου.
Γι' αυτά που δεν ειπώθηκαν, λοιπόν, αγαπημένη. Πώς να ειπωθούν άλλωστε; Πνιγόμουν από θάνατο και πόνο. Με κάθε λυγμό, κατάπινα τον εαυτό μου, το κρανίο μου, τα σωθικά μου. Ακόμη συναντώ κομμάτια μου διάσπαρτα, καθώς γυρίζω (σχεδόν καθημερινά) σ' εκείνες τις ημέρες. Ακόμη προσπαθώ να συγκεντρώσω τα λόγια μου σ' ένα αξιοπρεπές επιχείρημα, μα ο λόγος μου αντιστέκεται, ξανά και ξανά. Λειψός και ασήμαντος, σιγοσβήνει στην ντροπή σαν επαναστατεί το δάκρυ. Πόσο γενναία, πόσο αγόγγυστα αντέχει να αγαπήσει μια καρδιά που χάνεται και πεθαίνει; Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με, που απογυμνώθηκα τόσο μπροστά σου, που φάνηκα τόσο ανθρώπινος. Με άλλα λόγια, αδύναμος. Όμως... όμως δεν ήξερα! Δε γνώριζα, καρδιά μου! Δε γνώριζα ότι δε θ' αντέξω!
Ναι, σ' αγαπώ ακόμη! Σε λατρεύω! Πώς να το κρύψω άλλωστε; Κάθε κύτταρό μου σε ποθεί, πέρα από κάθε περιγραφή και νόημα. Δεν το χωράει ο νους μου, ακόμη και μετά από τόσο καιρό, πως για καμία μου αίσθηση δε θα είσαι εκεί ξανά. Ποτέ πια. Μέχρι το τέλος. Μέχρι το θάνατο. Ήδη η αναμονή, ήδη η απουσία σου, γιγαντώνεται αβάσταχτη, καθώς η ζωή μου εξαχνώνεται. Κι ας ήμουν εγώ που έφυγα, το ξέρω. Μόνο να καταλάβαινες λίγο. Μόνο μια μου λέξη να καταλάβαινες, όλα θα μου τα συγχωρούσες τότε. Αν δηλαδή έχεις κάποια πικρία στην καρδιά σου για μένα. Γιατί δεν ξέρω πια τι έχεις, τι θα μπορούσες να έχεις για μένα άλλο.
Συγχώρεσέ με, που δεν ήμουν εκεί. Που δεν ήμουν όταν το είχες ανάγκη. Πώς θα μπορούσα να ξέρω; Πώς θα μπορούσα, όταν δραπέτευα μακριά σου, τόσο ηττημένος και τόσο μόνος; Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις, τα αισθήματα και το λογικό. Λύσσαξα να βρω μιαν άκρη στο νήμα, αλλά το νήμα της ζωής έχει μόνο δυο άκρες. Μάλλον καταλαβαίνεις για τι μιλάω. Όταν τις βρίσκεις, δεν είναι πια καιρός. Δεν καταλαβαίνω τίποτε από ζωή κι από αγάπη, πως είμαι ανόητος το παραδέχομαι. Και ντρέπομαι τόσο μα τόσο, ψυχή μου. Ετούτη η ομολογία, αυτή η μετάνοια δεν είναι ντυμένη με ηρωισμό και παλικαριά. Δεν είναι παρά ένα μίζερο ψυχορράγημα ντροπής και σκοτεινή απελπισία, που έλειψα από το πλευρό σου. Γνωρίζω πολύ καλά, πως δε θα μπορούσα να ξέρω. Πώς θα ήταν δυνατό; Συμβουλεύω καθημερινά το μυαλό μου να μη γεννάει άσκοπα ενοχές. Φυσικά, δεν τα καταφέρνω πάντα καλά. Είναι τόσο μάταιο αυτό το παιχνίδι, όταν σ' αγαπώ ακόμη τόσο.
Κι αν ακούγομαι κοινότοπος πολύ και τόσο μελοδραματικός, σε παρακαλώ μη μου το καταλογίσεις και αυτό! Τεμαχίζω την καρδιά μου σε λέξεις, ψηλαφώντας στα τυφλά για κάποιο νόημα από ετούτην την απέλπιδη σφαγή. Να ξέρεις ότι θα έκανα ό,τι περνάει από το χέρι μου, ώστε να βρισκόμουν εκεί στο πλευρό σου, τη δύσκολη στιγμή που ούτε καν υποψιάστηκα. Θα αρκούσε μία σου κουβέντα. Μία σου λέξη και θα τσάκιζα τα μούτρα μου, θα τσαλαπατούσα τον εγωισμό μου και θα σερνόμουν ταπεινωμένος στα πόδια σου για ένα σου ορισμό, μια επιθυμία, ένα σου χαμόγελο. Με τι αφέλεια φέρθηκα! Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο εαυτός μου. Τα πάντα είχαν παραγκωνιστεί από την τρελή μου ανάγκη να σωθώ, να σωθώ εγώ. Το παραδέχομαι. Αχ, μην με ακούς άλλο! Ας γινόμουν χίλια κομμάτια, ας κατέρρεα σε μιαν άψυχη μάζα, μετά. Αρκεί να ήμουν εκεί δίπλα σου, όταν έπρεπε. Δεν το χωρά νους μου! Δεν ήμουν αρκετός, το γνωρίζω. Γιατί, βλέπεις, συνέβησαν και τα δύο: και ο νούς μου να είναι στενός αλλά και οι περιστάσεις πλατιές.
Δε θα μπορούσα να κλείσω διαφορετικά απ' ότι έκλεινε, συνήθως, η κάθε μου επαφή μαζί σου. Για μένα, ήσουν και θα είσαι για πάντα το Ευάκι μου! Αλλά ήσουν, επίσης, και θα παραμείνεις η πιο πικρή αγκαλιά. Πολύ περισσότερο, ήσουν αρρώστια, ήσουν θάνατος. Μου θύμιζες ό,τι δεν είχα, ό,τι δεν ήμουν. Άθελά σου, με σκότωνες και με ρήμαζες, καθημερινά. Όλα έπρεπε να τελειώσουν, κάποτε. Στο συγχρονισμό, μονάχα εκεί αστόχησα. Και γι' αυτό μετανιώνω ακόμη. Και για πάντα...
Σε λάτρεψα και σε λατρεύω και παρακαλώ, βαθιά στην καρδιά σου, να μη μου κρατάς κακία αν στάθηκα λίγος. Λίγη θλίψη ίσως, ναι αυτό θα το καταλάβαινα. Προσεύχομαι να είσαι πάντα χαμογελαστή, από εδώ και στο εξής.
Θεέ μου, πόσο όμορφη ήσουν για μένα! Πόσο αστείρευτα ερωτευμένος ήμουν μαζί σου!
Μια συγνώμη. Αυτό αγωνίστηκα να καταγράψω εδώ. Μια συγνώμη, που δε θα διαβάσεις ποτέ. Δεν ξέρω αν έχει σημασία. Θα την κουβαλώ μέχρι το τέλος. Έτσι θ' αγωνιστώ γι' αυτό: αφού δε στάθηκα αντάξιος της αγάπης, της συγνώμης τουλάχιστον να σταθώ αντάξιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου