Έπιασα σήμερα το νοικοκυριό και κόντεψα να ξεκληρίσω ολόκληρο το blog. Αλλάζει ο άνθρωπος μέσα σε δέκα χρόνια. Όχι συντριπτικά, όμως αλλάζει. Όσο χρειάζεται. Μια τζούρα ντροπή εδώ, μια δράκα αδιαφορίας εκεί, δοκίμαζα το ρεπερτόριό μου σε γκριμάτσες, μ' αυτά που διάβαζα. Για πράματα, μάλιστα, που κάποτε ορθώνονταν ογκόλιθοι της ύπαρξής μου κι έτσι. Τέτοια προκοπή, που λέτε.
Τεσπά, χρόνια βαριάς κατάθλιψης. Ανάρρωσα. Ή, αν το θέτε, είμαι λίγο σαν άλλος. Κοιτάζω τρυφερά εκείνον τον άνθρωπο. Πεινούσε γι' αγγίγματα. Και τώρα τι; χόρτασες μήπως; Χορταίνεται μωρέ η αγάπη; Αλλά μια μπουκιά στη χάση και στη φέξη, όσο να 'ναι αμβλύνονται τ' απωθημένα. Όσο χρειάζεται για να καταφτάσει χαρμόσυνος ο κυνισμός, η στωικότητα ή ό,τι άλλο από εκείνα, που σκάει παραδίπλα το πιο ατομικό σου όνειρο, γομωμένο μάλιστα με συντήξεις άπειρων προσμονών, κι εσύ συνεχίζεις να πίνεις τον καφέ σου ή να σκαλίζεις τη μύτη σου, κοιτώντας με μάτια 'γελαδινά. Τώρα που έφτασες κι εσύ χαιρετίσματα. Η πίστη μας σώθηκε, τα βερεσέδια τέρμα. Έγινα ο αγνωστικιστής της αγάπης.
Άφησα μερικές αναρτήσεις ατόφιες, δεν ξέρω για ποιο λόγο κι ούτε με νοιάζει να μάθω. Έτσι τις άφησα γιατί. Θα τις σβήσω, μάλλον, κάπου στα επόμενα δέκα χρόνια.
Έτος 2017.
43 φέτος.
Προχώρησα; στέκω ακόμα εδώ; Τι σημασία έχει; Πλέον κοιτάζω αλλού.
Σημειώσεις τρε μπανάλ και γκραν γκινιόλ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου