Είδηση #882

Πολύνεκρες συγκρούσεις στα Ιμαλάια

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2020, 17:20

Πηγή: Zougla.gr


Χωρίς πυροβόλα όπλα, αλλά με αυτοσχέδια ρόπαλα και πέτρες, Ινδοί και Κινέζοι στρατιώτες συγκρούονται για 4η συνεχόμενη ημέρα στα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών στα Ιμαλάια. Από τις συγκρούσεις έχουν καταγραφεί μέχρι στιγμής δεκάδες θάνατοι, ίσως περισσότεροι από 70, και από τις δύο πλευρές.

[ ... ]

Όλα ξεκίνησαν όταν μια περίπολος από Ινδούς στρατιώτες συνάντησε Κινέζους συνοριοφύλακες σε μια στενή λωρίδα γης στα δυτικά Ιμαλάια. Οι στρατιώτες άρχισαν να παλεύουν -αφού απαγορεύεται να φέρουν όπλα στη συγκεκριμένη περιοχή-, όταν ένας Ινδός αξιωματικός έπεσε στο κενό. Στο σημείο έφτασαν ενισχύσεις από την Ινδία και τελικά περίπου 600 στρατιώτες ενεπλάκησαν στη μάχη με γυμνά χέρια.

Σύμφωνα με ινδικές πηγές, τουλάχιστον 50 Κινέζοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους. Η μάχη διήρκεσε περίπου 6 ώρες και οι περισσότεροι στρατιώτες σκοτώθηκαν πέφτοντας στον γκρεμό.
* * *

Για τέσσερις ημέρες, ανθρώπινα κορμιά συγκρούονταν και πάλλονταν, ένα πάνω στο άλλο, σ' ένα βίαιο συνονθύλευμα βγαλμένο, λες, από μιαν άλλη εποχή. Κυλισμένες στη σκόνη ή τσακισμένες στο βράχο, οι αντίπαλες ομάδες κινούνταν και πλάθονταν περισσότερο από τη λύσσα μιας βαθιάς, λησμονημένης φύσης, παρά απ' τη συνηθισμένη σύγχρονη δολοφονική νηφαλιότητα, η οποία αποκενώνει τον άνθρωπο απ' την ανθρωπινότητα. Με τα χέρια γυμνά ή μάλλον απογυμνωμένα απ' τις αναγκαιότητες της εποχής - το ατσάλι, τον ηλεκτρισμό, την απόσταση - τ' ανακατωμένα πλήθη των αντρών, δίχως την ψυχρή κτηνωδία της μηχανής, επέστρεψαν σ' εκείνη την απλή τιμιότητα του ζώου, το οποίο παλεύει μονάχα με τα τέλεια εφόδιά του: το σώμα και τη θέληση - αν δηλαδή εξαιρέσει κανείς την εξ απαλών ονύχων πλύση εγκεφάλου, η οποία είναι συχνά υφέρπουσα. Κι άλλοτε πάλι, αυτοσχεδιάζοντας πάνω στην τυχαιότητα του περιβάλλοντος - με κοτρώνια και σπασμένα κλαδιά - εξασκείται μόνον εκείνη η ελάχιστη δόση ευφυίας που απαιτείται, ώστε μήτε ο μαχητής να κατρακυλήσει δυσανάλογα στην απανθρωπιά της σύγχρονης νοημοσύνης, μήτε το ζώο να χαθεί στιγμή από τα μάτια, αλλά ίσα-ίσα τα γεγονότα ισορροπούν στο μεταίχμιο όπου διακρίνεται μ' ευκρίνεια το ξεχωριστό τούτο ζώο που συνιστά ο άνθρωπος. Μ' αυτόν τον τρόπο, το πάλεμα χρωματίζεται ακριβώς με τις αποχρώσεις της ανθρώπινης μοίρας, αναλλοίωτες απ' τη διαφθορά του πολιτισμού. Σάρκα να συντρίβεται πάνω στη σάρκα, τριγμοί οστών που αναμετριούνται με οστά, νύχια και δόντια, ανοιγμένα κεφάλια, αφρισμένες γνάθοι, συσπασμένοι μύες, ετούτο το ανακάτωμα της ύλης μοιάζει ν' αποπνέει κάτι θανάσιμα και νοσηρά ερωτικό. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να πεθαίνει κανείς μέσα σ' αιμορραγικό παραλήρημα από σφαίρες των πενήντα, διαμελισμένος από ακαριαίες εκτονώσεις ύλης κι ενέργειας ή άδοξα συνθλιμμένος πάνω στον ανυποχώρητο βράχο, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δε μπορούμε ν' αρνηθούμε στην κάθε μέθοδο θανάτου τη δική της ιδιαίτερη εξιστόρηση.

Αν στεκόμασταν κάπου παράμερα, μάρτυρες της αναχρονιστικής ετούτης σύρραξης, θαρρώ πως δε θα φαινόταν στο παραμικρό παράδοξο αν παρατηρούσαμε ξάφνου τους αντιμαχόμενους να κοντοστέκονται περήφανα σε ζεύγη, ενώπιος ενωπίω, αναριθμώντας ο καθένας τη γενιά και την καταγωγή του. Αναγνωρίζοντας στο μετέωρο κέντρο, κάπου ανάμεσά τους, τη βαρύτητα της δικαιοσύνης ή της θεϊκής αναγκαιότητας η οποία οδήγησε τα βήματά τους σ' αυτό το συναπάντημα, απαιτώντας με τον τρόπο αυτό ν' αποκατασταθεί μια τάξη του κόσμου. Μα τούτα είναι ρομαντισμοί άλλων χιλιετηρίδων και μιας κοινωνίας παντελώς ξένης με τη σημερινή κι είναι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο που η λυσσαλέα αναμέτρηση της είδησης μοιάζει τόσο παράταιρη.. Δεν έχουν θέση, όλα τούτα, στις απρόσωπες ορδές των αριθμημένων μαζών, όπου ο πολεμιστής δεν είναι τίποτε περισσότερο από φρέσκο κρέας μιας παγκόσμιας κιμαδομηχανής. Ο σημερινός στρατιώτης δεν έχει πρόσωπο αφού στις μέρες μας κανείς δεν έχει - όλοι όμως έχουν φωτογραφία. Ο σημερινός στρατιώτης δεν έχει παρελθόν, δεν πλάστηκε από καμία αλληλουχία γεγονότων κι ούτε, φυσικά, μαίνεται στα σωθικά του οποιοδήποτε πάθος ή ο παραμικρός πόθος. Δεν είναι πρόσωπο να σταθείς απέναντί του, ούτε κι απέναντι σε σένα σύμμετρος άλλος να σταθεί, παρά κρυβόμαστε απ' την απόσταση - κάποτε την ιδεολογία - κι αφήνουμε τις κάννες να μιλήσουν για λογαριασμό μας. Ούτε υπάρχει, βεβαίως, και τίποτε να ιστορηθεί ή να προοικονομηθεί, ποιος είναι γραμμένο να πεθάνει και γιατί, ποιος είναι ταγμένο να σκοτώσει. Μόνον υπάρχουν άψυχα, πλαστικά στρατιωτάκια και μια χούφτα αρρωστημένοι ηγέτες, αιώνιοι δραπέτες τούτοι μιας παράδοξα αναπόδοτης νέμεσης, που μόνους θεούς τους αναγνωρίζουνε την ύλη, τα κάτοπτρα, τον καρκίνο.

Γι' αυτό σα βλέπω ανθρώπους να πιάνονται στα χέρια μέχρι θανάτου, όσο ξένη κι αν στέκεται στην ιδιοσυγκρασία μου, η εικόνα ετούτη είναι αμέτρητες φορές πιο ανεκτή, πιο ανθρώπινη κι ακόμη ελπιδοφόρα απ' οποιοδήποτε χαράκωμα, στρατόπεδο συγκέντρωσης ή τ' απολυμασμένα γραφεία μιας διεθνούς χρηματοπιστωτικής.

Δεν υπάρχουν σχόλια: